Prof. Wojciech Widłak – Członek Rady

ur. w 1971, kompozytor i pedagog, od 2012 – profesor sztuki. Urodził się i mieszka w Krakowie, związany edukacją i działalnością z tutejszą Akademią Muzyczną. Absolwent klasy kompozycji Marka Stachowskiego (1996) i klasy organów Jana Jargonia (1995). Studiował także pod kierunkiem Hansa Abrahamsena (1998/99) w Kopenhadze, warsztat kompozytorski doskonalił też pod kierunkiem m.in.: Franco Donatoniego, Goce Kolarovskiego, Roberta Saxtona, Lidii Zielińskiej. Laureat 7 konkursów kompozytorskich oraz stypendiów twórczych w kraju i za granicą, otrzymał zamówienia utworów od liczących się artystów oraz zespołów krajowych i międzynarodowych. Gościnnie wykładał w Roosevelt University i Columbia College w Chicago, Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru w Wilnie, Akademii Muzycznej w Bratysławie, a także prowadził kurs kompozycji w Istanbul Bilgi Universitesi w Stambule.

Od 1992 utwory Widłaka były wykonywane w 15 krajach Europy, USA, Japonii, Azerbejdżanie, wydane w Polsce i we Francji oraz nagrane na 4 płytach CD. W 2006 jego utwór Wziemięwzięcie na orkiestrę symfoniczną i organy otrzymał rekomendację w kategorii ogólnej Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO w Paryżu. Jedną z licznych aktywności Widłaka jest działalność organizatorska na rzecz środowisk twórczych i artystycznych Krakowa. Od 2005 jest kierownikiem Katedry Kompozycji Akademii Muzycznej w Krakowie, został wybrany dziekanem Wydziału Twórczości, Interpretacji i Edukacji Muzycznej w kadencji 2012-16. Prowadzi klasę kompozycji, w której kształcą się młodzi kompozytorzy z wielu krajów. Jest promotorem doktoratów w dziedzinie sztuki.

W utworach skomponowanych w II połowie lat 90’ kompozytor koncentrował się na zagadnieniach typowo warsztatowych. Utrzymane w estetyce tradycyjnej, prezentują typowy zakres technik przetworzeniowych i polifonicznych, zaś istotną ich cechą – obok wyrazistej harmonii i rytmiki – jest powtarzalność. Od 2000 r. Kompozytor zmienia język muzyczny na rzecz radykalizacji współbrzmień, sonoryzmu i wieloplanowości. Ekspozycja czynnika intelektualnego znajduje wyraz w skomplikowanych zabiegach konstrukcyjnych, stosowanej grze idiomów oraz integracji motywicznej.